Στο ίδιο πάντα καφενείο
στην ίδια θέση σε κοιτώ
και λες πως είσαι στο θρανίο
με το βιβλίο σου κλειστό.
Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα `χε όλα φυλαγμένα
νά `ρθει ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.
Στο ίδιο πάντα καφενείο
στης συνοικίας το στενό,
κρατάει πολύ αυτό τ’ αστείο
κοντά σου χρόνια να γερνώ.
Αυτός ο Μάρτης που τελειώνει
μας τα `χε όλα φυλαγμένα
νά `ρθει ζωή χωρίς τιμόνι
κι εγώ να ζω χωρίς εσένα.
Этот текст прочитали 594 раз.