Έσβησε σαν σπίρτο η χαρά
κι έγινε η τύχη συμφορά
άξαφνα δυο ξένοι μεσ’ το ίδιο σπιτικό
από ένα μικρό εγωισμό
κι ύστερα χαθήκαμε μετρώ κάθε λεπτό
από ένα μικρό εγωισμό
Πίσω μας περβόλια δροσερά
σαν το ρόδι έσπαζε η καρδιά
κι ύστερα δραπέτες από κήπους μυστικούς
μπήκαμε σε δρόμους χωριστούς
κι ύστερα δραπέτες απ’ το ίδιο σπιτικό
βγήκαμε σε άδειο ουρανό
Δώσ’ μου της συγγνώμης τη δροσιά
ίσως δε βρεθούμε άλλη φορά
το Σαββατοκύριακο στο δρόμο θα περνώ
μέσα από εμφύλιο σπαραγμό
μπρος στην Εθνική οδό, στη μάχη ίσως χαθώ
από ένα μικρό εγωισμό
Πάνε οι ασημένιες αμμουδιές
οι υποχωρήσεις, οι ανοχές
τώρα λίγο αίμα πάνω στη διπλή γραμμή
αναμνηστικό απ’ τη ζωή