Πληγώθηκα σαν έφυγες μακριά
και κράτησα στα δόντια την ψυχή μου.
Σαν φύλλο έτρεμε η δόλια μου καρδιά
μέσα στο άδειο μονοπάτι της ζωής μου.
Ξέρω πως φταίω που σε πίκρανα πολύ,
γι’ αυτό ποτέ μου δεν μπορώ να σε μισήσω.
Τώρα που γύρισες χαμένο μου πουλί,
στο λέω, ακόμα πιο πολύ θα σ’ αγαπήσω.
Ασπρίζανε τα μαύρα μου μαλλιά
κι’ ο πόθος μου τα χείλη σου ζητούσε.
Στο δρόμο σου με φέρναν σαν πρώτα τα παλιά
γιατί η καρδιά μου μόνο εσένα αγαπούσε.