Μπαίνοντας εκεί μέσα, το καθημερινό μου να ψωνίσω,
ό,τι αναγκαίο, αποφασιστικά γραμμένο σε χαρτί σωσίβιο,
στον ίδιο ωκεανό, παίζοντας κρυφτό με τον ίδιο καρχαρία.
Η πάλη του κολυμβητή με τα πολυόροφα κύματα - τμήματα,
σε διάφορες μάρκες αυτού που αναζητάω.
Στα ράφια, πλέον, αδιάφορες, προκαλώντας μου αίσθημα ναυτίας.
Κάνω εμμετό, βρεγμένο το χαρτί μου, από πού να πιαστώ,
ήθελα το άλλο; ήθελα αυτό;
Μαύρη θαλασσογραφία με τραβάει στο βυθό,
ενώ χιλιάδες νέα προϊόντα γυαλίζουν στο σκοτάδι,
φωτάκια που υπόσχονται την ήρεμη ακτή.
Ανοίγομαι για `κεί για να σωθώ από τον Άδη,
κι εκεί είναι που γεμίζει το καλάθι,
κι εκεί είναι που αδειάζει το μυαλό,
κι όμως, όταν παίρνω το λογαριασμό,
νομίζω πάντα ότι παίρνω το δικό μου το χαρτί.
Λάθος, πού είναι η γραφή μου;
Άθροισμα πλαστό.
Ό,τι μου ήταν αναγκαίο στην αρχή,
τώρα δε μου είναι πια γνωστό.
Μπαίνοντας εκεί μέσα,
το καθημερινό μου να ψωνίσω; ή να ψωνιστώ;