Μιλάμε για το Μάρκο...ποτέ δε δάγκωσε κανένα
τα μάτια του, τα μάτια του αγαπούσαν ... αλλά φοβισμένα ...
οι ιδιοκτήτες του τον είχαν τον μισό καιρό δεμένο, τον μισό καιρό λυτό
ούτε κι αυτοί ήξεραν από το Μάρκο τι ζητούσαν
του ρίχvαν ξεροκόματα για φαγητό, έγινε κλέφτης
τις νύχτες έσκιζε σακούλες σκουπιδιών
μια μέρα θα τον στέλνανε στο άσυλο
μετά κλαίγανε, άλλαξαν γνώμη, ξανά ο Μάρκος δεμένος, λυτός
συχνά του έδινα κι εγώ κάτι, σκέφτηκα να τους τον πάρω
αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα υπεύθυνα να τον αναλάβω
μια φορά τον είχα ανάγκη, πήγαμε μεγάλη βόλτα
μιλήσαμε τη γλώσσα των σκυλιών,
τα μάτια ... μιλάμε για τα μάτια του Μάρκου
...τα μάτια του Μάρκου...
"Τα χέρια που τον δηλητηρίασαν να πάθουν καρκίνο"
είπαν οι ιδιοκτήτες του.
Μιλάμε για τα μάτια του Μάρκου το πρωί εκείνο
και σκοτωμένα ακόμα αγαπούσαν... αλλά φοβισμένα...
γιατί γιατί σήμερα που ο ήλιος με κινήσεις θεού ηδovιστή τα φύλλα των
δέντρων γυαλίζει απάνω στα παγκάκια γιατί
γιατί ο Μάρκος να λείπει, γιατί να μη ζει;
Μιλάμε για ψέματα
οι ιδιοκτήτες του μπορούνε να κλαίνε εύκολα
τα ίδια δάκρυα τα καλοκαίρια στα αναψυκτικά τους πιπιλάνε,
στα αναψυκτικά μας τα βουτάνε αντί για παγάκια
τα ίδια δάκρυα κάνουν αντιπαθητικά τα καλοκαίρια
τα δάκρυα των ιδιοκτητών που δεν ξέρoυν τι ζητάνε
το ρόλο τους καλά τον παίζουν
κι έτσι μας μπερδεύουν, κι έτσι μας πολεμάνε
το ρόλο τους καλά τον παίζουν
κι έτσι μας μπερδεύουν κι έτσι μας πολεμάνε.