Τις παραισθήσεις μου γιατρέ που έχω δοθεί
δεν τις ελέγχω και το σώμα είναι αλοιφή.
Βλέπω οράματα και ψάρια και στρατούς
και τους λαούς, σκιές παντού γονατιστούς.
Δεν ξέρω πως, γιατί φωνάζω τους νεκρούς
και τους μιλάω για τους δύσκολους καιρούς.
Εκείνοι αόρατοι γιατρέ και δεν μιλούν
πίσω απ’ την πλάτη μου κρυφά χαμογελούν.
Ποια αμαρτήματα πληρώνω, ποια ντροπή
η αμαρτία μου ήταν μόνο η σιωπή.
Γιατρέ το φως μου πια λιγόστεψε πολύ
ή δεν υπάρχεις ή δεν έχεις εντολή,
να δίνεις χάδια και σιρόπια και φιλιά
προτού ακουστεί κι η τελευταία πιστολιά.
Γιατρέ τουλάχιστον δεν θέλω να πονώ
θα σου χαρίσω ένα κομμάτι ουρανό,
είναι παλιό από καιρούς βυζαντινούς
όταν μιλούσαν τα πουλιά στους ταπεινούς.
Ότι μπορεί στον κόσμο ετούτο το χρυσό
στον κόσμο που έχουμε κι οι δυο μισό-μισό.
Γιατρέ, γιατρέ
ποιος άγγελος θνητός θε να νοιαστεί
για να ρωτήσει και για μας το πως και τι,
πόσα κορμιά αλέθει τούτη η μηχανή
και ποιος μας δίκασε ισόβια ποινή.
Τσογλάνια, αλήτες και ρουφιάνοι στις γωνιές
φορούν παράσημα χρυσά για ρουφιανιές
το μέλλον έρχεται θολό κι απατηλό
κι εγώ τους στίχους μου στο τίποτα πουλώ.
Αυτά μ’ αρρώστησαν γιατρέ, με κυνηγούν
μ’ αυτά πορεύτηκα κι αυτά μ’ αιμορραγούν.
Γιατρέ, γιατρέ
τι γέγραπται στο σώμα μου και τι στην ψυχήν
απόστησον, φυγάδευσον του Άδου την ισχύν.
Έχω συμπτώματα βαριά των αναμνήσεων
της τηλεόρασης, των φίλων, των ειδήσεων.
Γιατρέ, γιατρέ, γιατρέ.