Ο Έλληνας της ξενιτειάς σαν πυροσβέστης μιας φωτιάς που μέσα του τον καίει.
Παλεύει φλόγες και καπνούς, μα στην πατρίδα του ο νους είναι και κρυφοκλαίει.
Κι όταν ακόμα αυτός γλεντά δάκρυ στα μάτια τρέχει,
γιατί τον τόπο του κοντά θέλει μα δεν τον έχει.
Κι όταν το ρίχνει στο πιοτό με όνειρα ταξιδεύει,
και σε σεργιάνι νοερό τον χρόνο του ξοδεύει.
Ο Έλληνας που νοσταλγεί όπου κι αν βρίσκεται στη γη μες στην καρδιά του δάδα,
κρύβει βαθειά και προσπαθεί να μη του σβήσει και χαθεί η σπίθα για Ελλάδα.
Κι όταν το ρίχνει στο χορό ξέρω ανάγκη έχει,
να τιθασεύσει τον καιρό στην ξενιτιά ν’ αντέχει.
Κι όταν τη σκέψη του μεθά ψάχνει για να ξεφύγει,
αφού η ελπίδα με τα θα... δρόμους για πίσω ανοίγει.