Ένας αλήτης άνεμος κι ένα χαμόγελό σου.
ένα κομμάτι θάλασσα σε νότου παγωνιά.
Απόμακρος, μοναχικός, ζητάς τον άγγελό σου.
Θολούρα, θάλασσες βουβές και βαρυχειμωνιά.
Απ`το Τιντόρε φύγαμε.Κανέλα για το Ρίο.
Κι εσύ που σε ζωγράφιζα με μπλε και βυσσινί,
στολίζεις μόνο μια γωνιά, με ζέστη και με κρύο
γιατί όπως λεν δεν κράτησα ποτέ μου πισινή
Σ`ένα μου ξομολόγημα, σε μια μου αδυναμία
είπα θα στρέξει τ`όνειρο κι ολόγυμνος ζητώ
να`ρθει ο Θεός να`ρθει ο Χριστός να γίνει λιτανεία
να πέσουνε τα τείχη αυτά που με κρατούν εδώ
Ρημάδια οι αυταπάτες σου, θα σου φωνάζουν φτάνει.
Για σας τους αναζητητές κάποιοι καραδοκούν.
Θα σας φορέσουν κάποτε τ`αγκάθινο στεφάνι
και μια φαρέτρα κρίματα άλλων που πολεμούν.
Κι όλο κρατώ στη ρότα μου το θάμπωμα το πρώτο,
έρωτα σαν πρωτόκαμα παιδί με τη ζωή.
Οι ποιητές δε γίνονται πότε για το γαμώτο,
μα κάποιαν άλλη ακολουθούν άγνωστη προσταγή.