Χωρίς περίσκεψη κι αιδώ
όπως το έλεγε ο Καβάφης
είπες θα φύγεις από δω
και καταφύγιο θα βρεις
στη ζεστασιά μιας άλλης γης.
Δε θα ευθύνομαι εγώ,
εκεί που πας, αν κάτι πάθεις,
ούτε και θέλω μερτικό
αν κάποια ευτυχία βρεις
ή την Ιθάκη που ποθείς.
Σ’ αφήνω
αυτό που ζήτησες να κάνεις
και σβήνω
μαζί με τ’ άστρο της αυγής.
Θα μείνω
στα όρια της λογικής
να γίνω
η Αλεξάνδρεια που χάνεις.
Χωρίς περίσκεψη κι αιδώ,
όπως στο ποίημα, ορκιζόσουν,
κόντρα στο δίσεκτο καιρό
ότι θα άλλαζες ζωή
πριν γίνει ξένη, φορτική.
Και κάπου γύρω σου εγώ,
που τη ζωή σου μοιραζόσουν,
σού `λεγα πόσο σ’ αγαπώ.
Τώρα στο πρώτο το σκαλί
έτοιμη είσαι για φυγή.
Σ’ αφήνω
αυτό που ζήτησες να κάνεις
και σβήνω
μαζί με τ’ άστρο της αυγής.
Θα μείνω
στα όρια της λογικής
να γίνω
η Αλεξάνδρεια που χάνεις.