Τα πάθη τα ανθρώπινα
κρασί που όλο το ‘πινα, μετά ζητούσα άλλο.
Η λογική δε χώραγε
μανούλα μου συγχώρα με, ξανά θα υπερβάλω.
Έτσι λοιπόν θα ξεχυθώ
να δώσω πάλι στίγμα,
μία ατίθαση ψυχή
που κυνηγάει το ρήγμα.
Κι αφού καλπάσω ξέφρενα
με τ’ άγριο το άτι,
θα το οδηγήσω για άλλη μια
σε λάθος μονοπάτι.
Τα πάθη τα ανθρώπινα
για άλλους αξιόποινα, για μένανε σταγόνες.
Εγώ διαλέγω την πληγή
που συνεχώς αιμορραγεί, δεν μπαίνω σε κανόνες.
Έτσι λοιπόν θα ξεχυθώ
να δώσω πάλι στίγμα,
μία ατίθαση ψυχή
που κυνηγάει το ρήγμα.
Κι αφού καλπάσω ξέφρενα
με τ’ άγριο το άτι,
θα το οδηγήσω για άλλη μια
σε λάθος μονοπάτι.