Γύριζα τόπους κι αγκαλιές ως τα χαράματα,
να βρω για λίγο μια γωνιά να ξαποστάσω,
κι έβαζα χάδια στις πληγές αντί για ράμματα
όλα τα δήθεν της ζωής μου να ξεχάσω,
κι έβαζα χάδια στις πληγές αντί για ράμματα
όλα τα δήθεν της ζωής μου να ξεχάσω.
Αυτά που δέχτηκα, αυτά που ανέχτηκα,
αυτά που γυάλιζαν στα φώτα και πλανεύτηκα,
κι αφού μπερδεύτηκα και παγιδεύτηκα,
τώρα κατάλαβα πως ήταν όλα ψεύτικα.
Γύρευα σκάλες και κλαδιά, να πάω ψηλότερα,
κι εκεί να φτιάξω μια φωλιά για να κουρνιάσω,
να μη με βρούνε των ανθρώπων τα χειρότερα,
όμως, δεν είχα συντροφιά να κουβεντιάσω.
Αυτά που δέχτηκα, αυτά που ανέχτηκα,
αυτά που γυάλιζαν στα φώτα και πλανεύτηκα,
κι αφού μπερδεύτηκα και παγιδεύτηκα,
τώρα κατάλαβα πως ήταν όλα ψεύτικα.