Και τις φλόγες όπως βλέπω να πηδάνε απ’ την κορφή,
το τραγούδι μου πετιέται να ξεπλύνει την ντροπή.
Τη ζωή σ’ αυτό τον τόπο που πεθαίνει στη σιωπή,
σαν πληγή που δε θα κλείσει κι αίμα που θα ξεχαστεί.
Σας βαρέθηκα, ξεχάστηκα, ερωτεύτηκα,
αρρώστησα, παιδεύτηκα σαν ορφανό παιδί.
Αδερφάκια μου, μαζί σας πως μπερδεύτηκα,
στα σχέδια σας μπλέχτηκα, στην άδεια σας κραυγή.
Φοβισμένα στρατιωτάκια κι άπληστοι ηθοποιοί,
έχετε αποτύχει όλοι και αυτή είναι η πληρωμή.
Στους αιώνες μαύρη μοίρα, τ’ όνομά σας θα γραφτεί,
η ιστορία θα σας σταυρώσει κι η διαθήκη σας βροχή.
Στον εξώστη των ψιθύρων, στη γωνιά του ποιητή,
τα παιδιά σας τρομαγμένα θα γυρέψουν προσευχή.
Στο Θεό που `χουν ξεγράψει μίαν ύστατη ευχή
μα θα χάνεται η φωνή τους μες του ανέμου την ορμή.
Σας βαρέθηκα, αλήθεια σας βαρέθηκα,
τα λόγια μου ονειρεύτηκα, με λάσπη ηλεκτρική