Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
σαν ευτυχισμένη φωτογραφία,
λες και πως ξεφύγαν από μουσεία
κάτι αγάλματά τους και ζωγραφιές.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Τους κοιτάμε απ’ το μπαλκόνι,
με κάποια λύπη σαν νυχτώνει
και λες πως κάτι μες στον κόσμο τελειώνει.
Και τα χρόνια μας χαμένα,
στο άδικο μεγαλωμένα,
σαν τα φιλιά στον ουρανό μας σβησμένα.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.
Βλέπουμε απ’ τη φυλακή μας
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σαν να μην ήταν καμιά μέρα δική μας.
Βλέπουμε απ’ τη φυλακή μας
στα ξένα χέρια τη ζωή μας,
σαν να μην ήταν καμιά μέρα δική μας.
Και στο δρόμο περπατούν συντροφιές,
μόνο οι δυο μας πάντα μαρμαρωμένοι.