Δυο χέρια αδειανά τα χέρια χέρια μου
που δε σε κράτησαν ποτέ
δυο άδειοι ουρανοί τα μάτια μου
που δε σ’ αντίκρισαν ποτέ
Και περιμένω και περιμένω και περιμένω
μέρα τη μέρα μέρα τη μέρα πως θα φανείς
κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω
μα δε σε είδε και δε σε γνώρισε ποτέ κανείς
Λαρα νανανα...
Παράπονο πικρό το στόμα μου
που δε σε φίλησε ποτέ
στα στήθια μου πληγή η αγάπη μου
που δεν την άγγιξες ποτέ
Και περιμένω και περιμένω και περιμένω
μέρα τη μέρα μέρα τη μέρα πως θα φανείς
κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω κι όλο ρωτάω
μα δε σε είδε και δε σε γνώρισε ποτέ κανείς