Μου λένε όλοι να σε ξεχάσω
και τι πανεύκολα που θα σε ξεπεράσω
μα όταν βραδιάζει η λογική μ’αφήνει
και το πάθος πάλι μ’οδηγεί
Όταν βραδιάζει σε θυμάμαι
κι όλη τη νύχτα δε κοιμάμαι
σε θέλω δίπλα μου μωρό μου
να ανασαίνεις στο λαιμό μου
Όταν βραδιάζει υποφέρω
και τι θα γίνω πια δεν ξέρω
μόνος στο άδειο μου κρεβάτι
να μη μπορώ να κλείσω μάτι
Καταλαβαίνω και επιμένω
να συνεχίζω στη ζωή και να ελπίζω
μα κάθε βράδυ μεσ’το σκοτάδι
έχω ανάγκη από ένα σου σημάδι
Στο ίδιο το κρεβάτι που ξαπλώναμε μαζί
τώρα είσαι μόνη και το πάθος μας δε ζει
νιώθω το κορμί σου την ανάγκη για επαφή
άδικο και κρίμα να μην είμαστε μαζί