Έντεκα και πέντε λέει μια φωνή στο ραδιόφωνο
κι η νύχτα βρέχει μοναξιά και αγωνία
Λέω τ’ όνομά σου, λέω, μ’ ένα τρόπο χαμηλόφωνο
και η ζωή περνά μπροστά μου σαν ταινία
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι η απουσία σου σαν πυρετός
και πάλι θα με καίει
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι ό,τι αγγίζω κι ό,τι σκέφτομαι θα νιώθω
πως μου φταίει
Έντεκα και δέκα δείχνει το ρολόι που μου χάρισες
το σπίτι μοιάζει φυλακή χωρίς εσένα
Κλαίω και κοιτάζω, κλαίω, όσα δίπλα μου αγάπησες
και στην καρδιά μου είναι όλα ραγισμένα
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι η απουσία σου σαν πυρετός
και πάλι θα με καίει
Σε λίγο θα `ρθουν τα μεσάνυχτα
κι ό,τι αγγίζω κι ό,τι σκέφτομαι θα νιώθω
πως μου φταίει
Δώδεκα και κάτι νιώθω της ψυχής σου τον απόηχο
να λέει θα `ρθεις το πρωί να με ξυπνήσεις...