açlığa gömdün bu canı niye
toprağına güzellik tohumlarını eken benim
kardeşlerim düşman oldu yine
herbirine renklerini yüreklerini veren benim
yokluğun dönüştü nefretime
varlığına sancılanan bu öfkene ilaç benim
ellerimi açtım beni duy diye çekinmeden söyle canım darılmam sözüne
uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni
unut beni unut beni bu varlığım yok olmadan unut beni
çürüt beni çürüt beni şu açlığım suç olmadan çürüt beni
uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni