Εγώ ο μικρός, ο αμνός του θεού
ξεχασμένος στο νότο, γεννημένος αλλού.
Ξέρω πάντα η Τροία θα `ναι μίλια μακριά
κι η ωραία Ελένη θα `ναι τώρα γριά.
Βγαίνω στο δρόμο ορκισμένος να μπω
στα παλάτια του ήλιου να μπορέσω να πω
το τραγούδι του τράγου με φωνή φονική
και να κλάψω μετά, να χαθώ στη σιωπή.
Ο βασιλιάς της σκόνης...
Θα περάσουν τα χρόνια, θα γυρίσει ο τροχός
όλα θα `ναι σαν πρώτα, όλα θα `ναι αλλιώς.
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες, μα εσύ
θα `χεις γίνει σκιά, θα’ χουν όλα χαθεί.
Ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό
θ’ απλωθεί η σκιά σου σ’ ένα δρόμο στενό.
Τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά
σ’ ένα κόσμο θαμπό μακριά, μακριά.
Ο βασιλιάς της σκόνης...
Από του δράκου τη χρόνια, περάσαν χρόνια
τώρα μπορεί να μην θυμάσαι τίποτα
αλλά η ρόδα της ζωής γυρνά αιώνια
και μόλις λιώσουνε τα χιόνια
να `ρθεις να με βρεις.