Τα χάδια σου τα σκάλισα, ανάθεμα,
σε μάρμαρο λευκό.
ακούμπησα το μάγουλο στο βάθεμα
και πάγωσα κι εγώ.
Τα λόγια σου με χρώματα ζωγράφισα
μα βγήκε στο χαρτί
ένα πουλί που πέταξε και τ’ άφησα
κι ας πάει να χαθεί.
Μια θάλασσα στη στεριά
με κύμματα τα βουνά,
σκοτάδι μέσα στο φως,
το κάρβουνό μου χρυσός.
Στου χρόνου τις στροφές
γλυστράνε οι στιγμές
κι οι νύχτες με φορεία
μαζεύουν σκιές.
Ανάσες τεχνητές,
παυσίπονα φωνές
και για τη θεραπεία
στο γύψο το χτες.
Το είδωλό σου έπλασα, το μύθο σου,
με χώμα και νερό.
Απ’ την ψυχή μου φύσηξα στο στήθος σου
μ’ απόμεινε νεκρό.
Με της καρδιάς τα σύνεργα ξεχάστηκα
στο στούντιο του νου.
Την ήττα παραδέχτηκα στην πλάστιγγα
και έφυγα γι’ αλλού