Μη με ρωτάς αν φταις εσύ
που η ζωή μου καταστράφηκε
και αν εσύ είσαι η αιτία
που πια δε ζω σαν άνθρωπος
Μη με ρωτάς γιατί τα μάτια μου
πονάνε και είναι κόκκινα,
γιατί όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα
κι άργησα πάλι στη δουλειά,
γιατί ξαπλώνω από τις 10
και δεν κοιμάμαι πριν τις 4
Με μείγμα ηρεμιστικών
και Τριανταφυλλόπουλο
κάνω αγώνα για να φέρω
τον ύπνο κάθε βράδυ στο κρεβάτι μου,
μ’ εκατομμύρια εφιάλτες
που μου τρώνε το στομάχι,
μου γαμάνε το κρανίο,
μου σκοτώνουν την ψυχή
Και το πρωί είναι το γάλα μου
σαν θάνατος βαρύ,
το μεσημέρι το φαΐ μου
πικρό σαν δηλητήριο
Θέλω να μπω μες στο πλυντήριο
και με τα ρούχα να γυρίσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να χαθώ εκεί, να σβήσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να γυρίσω ώσπου να σβήσω,
να γυρίσω, να γυρίσω,
να γίνω κομμάτια, ν’ αυτοκτονήσω...