Er is een plek ver weg,
die niemand ooit beschreef
waar zondaars en hoeren wonen,
want wat je ook misdreef
geen schuld weegt er,
geen haan die erom kraait
daar waar het windstil waait
er is een vrouw ver weg,
want wat ik ook deed
koel bleef ze, ijzig koud,
maar wat zij nog niet weet
is dat ooit in haar hart verlangen wordt gezaaid
daar waar het windstil waait
Waar de wind me ook heen blaast
geen haven die ik vind
hoe vaak ik m'n hart ook geef
geen liefde die me bindt
maar als ooit m'n grafsteen,
met onkruid is bezaaid
dan zeil ik, waar het windstil waait
Этот текст прочитали 124 раз.