Δρόμος κλειστός ώρα μηδέν
λείπεις εσύ κι όλα μου φταιν
κι όπως σε φέρνω μες στο νου
μετρώ τους κύκλους του καημού.
Σβήνει το φως πέφτει σιωπή
η επαφή έχει κοπεί,
γκρίζα κι αυτή η Κυριακή
μοιάζει η ζωή σαν φυλακή.
Είπα να βγω μες τη βροχή
να μου μουσκέψει τη ψυχή,
μήπως ξεπλύνω ενοχές
που με βαραίνουν απ’ το χθες.
Σβήνει το φως πέφτει σιωπή
η επαφή έχει κοπεί,
γκρίζα κι αυτή η Κυριακή
μοιάζει η ζωή σαν φυλακή.