Ο χρόνος μικρό παιδί που τρέχει
προσπερνά τα όνειρά μου
λιγοστεύει τα όριά μου
Ο χρόνος σαν ποτάμι που κυλάει
την ψυχή μου ταξιδεύει
μα ποτέ, ποτέ δε μου μιλάει
Ο χρόνος αλήτης μες στην πόλη
στου κορμιού την αγωνία
ασελγεί με νοσταλγία
Ο χρόνος που πια δε θυμάται
αν χαίρεται μαζί μου
η λυπάται
Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει
πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές
σαν γράμμα στην πόρτα θα ρίξει
ελπίδες φτηνές, δανεικές
Δυο λέξεις.. Κι αυτές βιαστικές..
Ο χρόνος μπαλκόνι που πετάει
ο ουρανός δε το χωράει
κι ο αέρας το φυσάει
Εκεί το γέλιο δε χορταίνεις
σαν έρχεσαι κοντά μου
και πάλι ξεμακραίνεις
Ο χρόνος ηλιαχτίδα που περνάει
χαραμάδες τα όνειρά σου
για να βρει τη μυρωδιά σου
Ο χρόνος που πια δε φοβάμαι
μόνο χαίρομαι μαζί του ή λυπάμαι...
Ο χρόνος αυτός θα μου δείξει
πως είναι όταν κλείνουν οι πληγές
σα γράμμα στην πόρτα θα ρίξει
ελπίδες φτηνές, δανεικές
Δυο λέξεις.. Κι αυτές βιαστικές..