Όσα είχα στο μυαλό μου, στο ανόητο κενό
και όσα άντεχε η ψυχή μου στα ψιθυριστά,
τα λίγα αληθινά μου, τα ακριβά και τα φτηνά μου,
σφιχτά μες στις παλάμες σου τα έκλεισα.
Αν διάβαζα τη σκέψη θα είχα επιλέξει
στην άκρη του γκρεμού σου να μην φρέναρα.
Θα πάγωνα το βλέμμα, θα σκούπιζα το αίμα
και όλα θα ήτανε μονάχα αυτοάμυνα.
Μα εγώ γύρισα κοντά σου, χελιδόνι που επιμένει στο χειμώνα,
φτερουγίζοντας δειλά στα βήματά σου που έμοιαζαν στο χιόνι τόσο μόνα.
Μα εγώ γύρισα κοντά σου, χελιδόνι που επιμένει στο χειμώνα,
φτερουγίζοντας δειλά στα βήματά σου που έμοιαζαν στο χιόνι τόσο μόνα, τόσο μόνα.
Για όσα δίψασε η καρδιά μου, μες στην άσβεστη φωτιά μου
δε σου μίλησα ποτέ μα σου εμπιστεύτηκα,
το μεγάλο θησαυρό μου και το ξύλινο άλογό μου,
παραμύθι στο χαμόγελό σου έπλεξα.
Αν άλλαζα το δρόμο, αν γύριζα το χρόνο,
αν έχτιζα ξανά όσα χάλασα,
δε θα έβρισκα ούτε λέξη τη φυγή μου να ερμηνεύσει,
στο ταξίδι αυτό έλειπε η θάλασσα.