Θυμάμαι τα δάκρυα στα χέρια, οι σκιές δε γελάνε
Θυμάμαι ένα σώμα να λέει, τα καρφιά δεν πονάνε
Κι όμως να που μεγαλώνω, στον καθρέφτη μου ακόμα θυμώνω
Με σημάδια στο βλέμμα, με το φόβο να ρέει στο αίμα.
Κι όσα ακόμη δεν καταλαβαίνω, στα ρωτάω σαν παιδί, πριν αποκοιμηθεί
Πες μου αν κάποτε θα βρω το δρόμο, από θαύμα ζω, τι άλλο να σου πω;
Τόσα χρόνια τόσο πείσμα όμως τώρα ζητάω βοήθεια.
Κι αν ακόμη μπορείς να αγαπήσεις, κράτησε με ποτέ μη με αφήσεις
Αν ακόμη μπορείς να αγαπήσεις, κράτησε με, ποτέ ... ποτέ μη με αφήσεις.
Τι κι αν θέλω τα τείχη να ρίξω, η ψυχή δεν αντέχει στο σώμα αυτό
Κι αν μου μείναν ταξίδια να ζήσω, θα παλεύω όπως μπορώ.
Κι όσα ακόμη δεν καταλαβαίνω, στα ρωτάω σαν παιδί, πριν αποκοιμηθεί
Πες μου αν κάποτε θα βρω το δρόμο, από θαύμα είμαι εδώ, τι άλλο να σου πω;
Είσαι ψέμα, είσαι αλήθεια, άκουσέ με, ζητάω βοήθεια.
Κι αν ακόμη μπορείς να αγαπήσεις, κράτησε με ποτέ μη με αφήσεις
Αν ακόμη μπορείς να αγαπήσεις, κράτησε με, ποτέ ... ποτέ μη με αφήσεις.
Κι όσα ακόμη δεν καταλαβαίνω, στα ρωτάω σαν παιδί, πριν αποκοιμηθεί
Πες μου αν κάποτε θα βρω το δρόμο, από θαύμα είμαι εδώ, τι άλλο να σου πω;
Είσαι ψέμα, είσαι αλήθεια, άκουσέ με, φωνάζω βοήθεια.
Κι αν ακόμη μπορείς να αγαπήσεις, κράτησε με ποτέ μη με αφήσεις
Αν ακόμη μπορείς να αγαπήσεις, κράτησε με, ποτέ ... ποτέ μη με αφήσεις.