Νιώθεις να πέφτεις απ’ τα ψηλά τελειώνει η αναπνοή,
η ανάσα μου, ανάσα σου, ανάσαινε ζωή.
Κάθε φιλί μου μάσκα ομορφιάς
κι όλος ο κόσμος μου έλεγε για μας.
Για σένα ήμουν όαση στην έρημο,
άφησες τ’ αληθινό για ομοίωμα κέρινο.
Ήμουν το πιο όμορφο κομμάτι της ημέρας σου,
μάλλον ήθελες ν’ αλλάξει ο αέρας σου.
Ήμουν για σένα η κάθε σου αναπνοή,
μα όλα τελειώσαν σε μια στιγμή.
Κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα 'χεις πια ζωή.
Ήμουν για σένα τ’ οξυγόνο
δίχως εμένα πια δεν έχεις χρόνο,
νόμιζες τέλειωσα όμως δυναμώνω.
Με κάθε μου άσμα σου 'ρχεται άσθμα,
έφυγες μακριά μεγάλωσε το χάσμα.
Παντού καπνός βαριανασαίνεις,
έσβησε η φωτιά, ε, καταλαβαίνεις.
Μόνος σου πια στην αγκαλιά της νύχτας,
χάθηκε ο έρωτας και φάνηκε ο βήχας.
Ήμουν για σένα η ίδια σου η ζωή,
μα ήταν ψέμα ότι είχες πει.
Κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα 'χεις πια ζωή.
Ξέχασες πως χτύπαγε η καρδιά σου
κάθε φορά που είμαστε αγκαλιά.
Νόμιζες πως θ’ άντεχες μακριά μου
μα κάθε βράδυ εμένα θα ζητάς.
Κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα 'χεις πια ζωή.
Κι αν σου κόβεται η ανάσα, κι αν σου κόβεται η ανάσα,
αν θα λες παντού πως δε σου λείπω, θα σου λείπω.
Κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα, κι αν αυτή σε πάει στ’ άστρα,
εγώ ήμουν τ’ οξυγόνο και δε θα 'χεις μια ζωή.