Δεν μπορώ να συνηθίσω, το πρωί απ’ τις εφτά,
κάθε μέρα να ξυπνάω και να τρέχω στη δουλειά,
προτιμώ να κάτσω σπίτι, αραχνούλα μου μικρή,
το κορμί σου να ξυπνήσω και να φύγουμε μαζί.
Αχ! Πόσο με καταλαβαίνεις ό,τι κι αν πω!
μαζί σου έχω πάψει πλέον ν’ ανησυχώ,
άσε το γραφείο, δεν πάμε αυτό το πρωινό,
που είναι, ένοχα, ωραίο, φωτεινό.
Προσπαθώ να είμαι εντάξει, το πρωί να μην αργώ,
μα έλα που δεν το αντέχω κάπου - κάπου και ξεσπώ,
σήμερα ας με ξεχάσουν, δε με νοιάζει τι θα πουν,
θα χαθώ στην αγκαλιά σου και ας ψάχνουν να με βρουν.
Αχ! Πόσο με καταλαβαίνεις ό,τι κι αν πω!
μαζί σου έχω πάψει πλέον ν’ ανησυχώ,
άσε το γραφείο, δεν πάμε αυτό το πρωινό,
που είναι, ένοχα, ωραίο, φωτεινό.