Όλη μέρα μέσ’ στους δρόμους,
εθισμένος στην δουλειά,
φτιάχνεις τους δικούς σου νόμους,
να περνάς εσύ καλά,
μα βυθίζεσαι, καλέ μου, πιο βαθειά.
Το τσιμέντο σε πλακώνει
σε μια άνυδρη ζωή.
Το οξυγόνο σου τελειώνει
και σου σώνεται η πνοή,
σε μια πόλη που στερεύει την ψυχή,
σε μια πόλη που στερεύει την ψυχή.
Κι εγώ θα `ρθώ σαν σύννεφο,
να φέρω την βροχή μου,
ν’ ανθίσεις πριν να είναι αργά,
λουλούδι της ερήμου,
ν’ ανθίσεις πριν να είναι αργά,
λουλούδι της ερήμου,
εγώ θα `ρθώ σαν σύννεφο,
να φέρω την βροχή μου.
Ξεκομμένος από φίλους,
δίχως ρίζες και σκοπό,
μέσ’ στης μοναξιάς τους κήπους
ξέχασες το "σ’ αγαπώ",
και γυρνάς, καλέ μου, σαν αερικό,
και γυρνάς, καλέ μου, σαν αερικό.
Κι εγώ θα `ρθώ σαν σύννεφο,
να φέρω την βροχή μου,
ν’ ανθίσεις πριν να είναι αργά,
λουλούδι της ερήμου,
ν’ ανθίσεις πριν να είναι αργά,
λουλούδι της ερήμου,
εγώ θα `ρθώ σαν σύννεφο,
να φέρω την βροχή μου.
Μα εγώ θα `ρθώ σαν σύννεφο,
να φέρω την βροχή μου,
ν’ ανθίσεις πριν να είναι αργά,
λουλούδι της ερήμου,
ν’ ανθίσεις πριν να είναι αργά,
λουλούδι της ερήμου,
εγώ θα `ρθώ σαν σύννεφο,
να φέρω την βροχή μου.