Φοράω κόκκινο κραγιόν
από τη μέρα που ‘χεις φύγει
Αυτό που μέσα μου επείγει
το φορώ σα μενταγιόν
Φοράω κόκκινο κραγιόν
και με τις φίλες μου παρέα
γελώ και κάνω τη μοιραία
σ’ ένα θέατρο σκιών
Φοράω κόκκινο κραγιόν
από τη μέρα που ‘χεις φύγει
Αυτή η πληγή που όλο ανοίγει
τη φορώ σα μενταγιόν
Κι αυτές τις νύχτες των παθών
τα χείλη μου ποιος θα φιλήσει
με λησμονιά να με μεθύσει
Φτηνή και λάθος! Και λοιπόν;
Όσα μου χάρισες φιλιά
κρατώ ακόμα
κόκκινο αίμα, μια πληγή
πάνω στο στόμα
Φοράω κόκκινο κραγιόν
από τη μέρα που ‘χεις φύγει
Αυτό που μέσα μου επείγει
το φορώ σα μενταγιόν
Μ’ αυτό το κόκκινο κραγιόν
και την τρελή ψυχή στο στόμα
να μένω πάντα ξένο σώμα
με το φορτίο ανιόν