Σαν τους ανώνυμους συλλέκτες περιοδικών
μ’ ανθολογίες ειδυλλίων προπολεμικών,
σαν κάτι μάγους που δωρίσαν το ραβδάκι τους
κι όλοι χλευάσαν το αστήριχτο μεράκι τους.
Έτσι ξέρω ν’ αγαπώ
και να δίνω της καρδιάς μου τον καρπό,
να πεθαίνω από ζωή
όταν βγαίνω στη δική σου την ακτή.
Σαν τους τσιγγάνικους χορούς που φλόγες ζωνονται,
και με τη μοίρα και τα πάθη δικαιώνονται,
σαν μουσική από βιολιά σε άδειο υπόγειο,
γλυκό μεθύσι που σαρώνει την υδρόγειο.
Έτσι ξέρω ν’ αγαπώ
και να δίνω της καρδιάς μου τον καρπό,
να πεθαίνω από ζωή
όταν βγαίνω στη δική σου την ακτή.
Σαν μετανάστες που αδέκαροι γυρίσανε,
είδαν με άλλον την καλή τους και δακρύσανε,
σαν ποιητές που γράφουν μόνο για την πάρτη τους
κι άδεια νησιά όλο προσθέτουνε στο χάρτη τους.
Έτσι ξέρω ν’ αγαπώ
και να δίνω της καρδιάς μου τον καρπό,
να πεθαίνω από ζωή
όταν βγαίνω στη δική σου την ακτή.