Μανούλα, στο κρεβάτι μου
στερνή φορά πλαγιάζω.
Τα βάσανα και οι καημοί
θα σβήσουνε σε μια στιγμή.
Απόψε ησυχάζω.
Θα `ναι χαρά για τους εχθρούς,
και λύπη για τους φίλους,
φαρμάκι για τ’ αδέρφια μου
και θάνατος για σένα,
σαν θα `χω τα χαράματα
τα μάτια μου κλεισμένα.
Γέλιο ποτέ δε γνώρισα
χαρά ποτέ δεν είδα
κι αφού δε βρήκα ανθρωπιά,
μου έχει μείνει τώρα πια
ο θάνατος ελπίδα.
Θα `ναι χαρά για τους εχθρούς
και λύπη για τους φίλους,
φαρμάκι για τ’ αδέρφια μου
και θάνατος για σένα,
σαν θα `χω τα χαράματα
τα μάτια μου κλεισμένα.