Dev çiçek
Sonsuz bir yokluk
Kıpırtısız,sessiz,alabildiğine karanlık
Susuz,havasız hiçbir şeysiz
Yokluk işte!!
Olmayan zamanların olmayan bir yerinde ilk kez kıpırdadı
Bir çift dudak, bir çift göz ve bir çift el
Ve ilk varlığın tohumları atıldı yokluğun ortasına
Ve bir çiçek büyüdü;
Renksiz,kokusuz,dikensiz,yapraksız
Yalnızca bir çiçek ve büyüdü
Hiçbir şey istemeyerek
Susuz,havasız,ışıksız,topraksız
Büyüdü,büyüdü,büyüdü
Düşüncelere sığabilen bütün büyüklükleri aştı
Ve bütün güzelliklerin göklerine ulaştı
Su istedi,toprak istedi,hava istedi,ışık istedi
Böcekler,başka çiçekler,güzellikler
Ve en çok onu koklayacak bir insan,
Bir can istedi
Sevgisini,güzelliğini görecek bir can
Yalnızca bir can ve bu arzuyla yanıp tutuştu durmadan
Isındı,ısındı tutuştu kızarmış dev yapraklar,
Sıcacık bir doğumun mutluluğuyla kıvrıldı
Ve milyonlarca yanardağ gibi patladı,
Dağıldı paramparça yokluğun ortasına
Ve şimdi görünce yalnızca sevgiden oluşan
Kendi parçacıklarının sevgisizlikten kuruduklarını,
Birbirlerine düşman olduklarını
O dev çiçek ağlıyor,ağlıyor
Güleceği günü bekliyor,
Bekliyor....