Χρόνια που δε λένε να περάσουν,
να ξεχάσουν τις πληγές
Κι αν ακόμη νίκησες,
τι τρέχει, ποιος αντέχει τις σιωπές.
Τόσα κι άλλα τόσα σου χαρίζω
στο σκοτάδι σου γυρίζω
Πάρε ό,τι έχω, δε με νοιάζει,
κάθε τέλος πώς σου μοιάζει.
Είπα πως σε λίγο θα ξεφύγω,
τι πολύ που είν’ το λίγο
Μέτρα δυο ανάσες,
δεν αντέχω να `σαι εδώ και να μην σ’ έχω.
Χρόνια που λυγίζουν και μακραίνουν,
αρρωσταίνουν τα παλιά,
Λόγια που ξυπνήσανε μαζί σου,
το φιλί σου αγκαλιά.
Κι αν ακόμη έσβησες τα φώτα,
θα `μαι ο ήλιος όπως πρώτα.
Θα `μαι εδώ κοντά να επιμένω,
στα όνειρά μου να προσμένω.