Εγώ θα σου τα πω
και έχεις δίκιο θα μου λες
Τώρα που φτάσαμε ως εδώ
δεν έχουν λόγο οι προστριβές
Αυτό που μένει τελικά
δε θα ’πρεπε να είναι η ντροπή
Αφού είμαστε κι οι δυο μας δυνατοί
πες μου γιατί δακρύζουμε γιατί....
Είναι η ανάσα η δική σου
η μυρωδιά απ’ το κορμί σου που συνήθισα
Είναι ο ήχος της φωνής σου
τα Χριστούγεννα μαζί σου που συνήθισα
Είναι οι ώρες είναι οι μέρες είναι οι νύχτες
που κοντά σου αποκοιμήθηκα
Κι αν τόσο εύκολα ξεχνάμε
είναι οι ελπίδες που γεννάνε
τα διλήμματα
Κι αν τόσο εύκολα ξεχνάμε
είναι οι ελπίδες που γεννάνε
τα διλήμματα
Εγώ θα σου τα πω
κι ας είναι πια αργά
Κοίταξε γύρω σου ξανά
τα όνειρα που κάνανε φτερά
Αυτό που μένει τελικά
είναι ένα βράδυ που καθίσαμε αγκαλιά
και έξω έβρεχε όπως τώρα δυνατά
κι εγώ σου έδειχνα τα τζάμια τα θολά...
Είναι η ανάσα η δική σου
η μυρωδιά απ’ το κορμί σου που συνήθισα
Είναι ο ήχος της φωνής σου
τα Χριστούγεννα μαζί σου που συνήθισα
Είναι οι ώρες είναι οι μέρες είναι οι νύχτες
που κοντά σου αποκοιμήθηκα
Κι αν τόσο εύκολα ξεχνάμε
είναι οι ελπίδες που γεννάνε
τα διλήμματα
Κι αν τόσο εύκολα ξεχνάμε
είναι οι ελπίδες που γεννάνε
τα διλήμματα