Με πήρε χτες μεσάνυχτα,
ήθελε λέει να κλάψει,
γιατί του πάνε όλα στραβά,
και θέλει να τα αλλάξει,
τον άκουγα με προσοχή,
και μαύρισε η ψυχή μου,
γιατί η φωνή που άκουγα,
ήτανε η δική μου.
Ο εαυτός μου ήτανε, και όχι κάποιος άλλος,
δικός μου ήταν καημός, γι’ αυτό ήταν μεγάλος,
ποιος ήταν να μου το έλεγε, έτσι να καταντήσω,
να μην υπάρχει άνθρωπος, λίγο να του μιλήσω.
Είπε και για τους φίλους του,
που χρόνια έχει χάσει,
για την παλιά αγάπη του,
που δε θα την ξεχάσει,
είπε πως νιώθει μοναξιά,
τις νύχτες δεν κοιμάται,
κι από όλους όσους γνώριζε,
κανείς δεν τον θυμάται.