Κουράστηκες να περπατάς
και είπες να πετάξεις...
Σε μέρη άγνωστα σε μας
τα δυο φτερά απλώνεις
βάλε στα άστρα βύσματα
και τέρμα τις εντάσεις
εκεί στα στέκια τ’ ουρανού
ν’ ακούμε τι σκαρώνεις....
Θα σε κρατάμε μέσα μας
σαν σπάνιο φυλαχτό
την ξύλινη κιθάρα σου
μαζί να έχεις πάντα!!!
Κι όταν θα ανταμώσουμε
σε άγνωστο καιρό
στα σύννεφα θα στήσουμε
μια καινούρια μπάντα...
Μια μέρα αποφάσισες
πουλί κι εσύ να γίνεις
τ’ αστέρια πια δεν είναι
για σένα μακριά...
Εκεί ψηλά που βρίσκεσαι
στον τόπο της γαλήνης
τραγούδα που και που για μας
καμιά τρελή ροκιά!!!!