Κανείς δεν ξέρει να μετρά
τα λόγια που `χουν θλίψη,
ανήμπορος κι ο χωρισμός
σ’ αυτόν που `χει χωρίσει.
Πάρε φωτιά και σίδερο,
ατσάλι πυρωμένο,
κάψε σκιές, φαντάσματα,
ψυχή απελπισμένου.
Μα όταν θα `ρθει η στιγμή,
λογαριασμό να κάνει,
θα μάθει τι ήταν η ζωή
αφού θα `χει πεθάνει.
Πάρε φωτιά και σίδερο,
ατσάλι πυρωμένο,
κάψε σκιές, φαντάσματα,
ψυχή απελπισμένου.