Βρέχει στη δική μου στράτα
δυο μερόνυχτα γεμάτα.
Με τα μάτια βουρκωμένα
συλλογίζομαι εσένα
που σε πήραν τα καράβια
κι έμεινε η ζωή μου άδεια.
Όλα τα βάσανα του κόσμου,
όλα τα βάσανα του κόσμου,
όλα τα βάσανα του κόσμου
δεν κάνουν ένα χωρισμό.
Βρέχει, βρέχει και δε σώνει
κι ο καημός με περιζώνει.
Τόσα όνειρα στη λάσπη
πώς να δω μια μέρα άσπρη,
η αγάπη μου στα ξένα
κι ούτε ένα γράμμα, ένα.
Όλα τα βάσανα του κόσμου,
όλα τα βάσανα του κόσμου,
όλα τα βάσανα του κόσμου
δεν κάνουν ένα χωρισμό.