Νιώθω τόση αγάπη στην καρδιά
που αν κάτσω και σου τραγουδήσω,
θα πιάσω πάλι απ’ τα παλιά
και σαν λατέρνα θ’ αρχινίσω.
Συννεφιασμένη Κυριακή,
χάρτινο το φεγγαράκι
και που να βρω τη ψυχή μου
το τετράφυλλο δάκρυ.
Όμως φοβάμαι μην που πεις
πως είναι πράγματα τριμμένα,
της εποχής της ενοχής
με τα παιδιά τα κουρασμένα.
Κι εγώ που τόσο σ’ αγαπώ
μεταλλικά λόγια ρυθμίζω,
στο μουγκρητό των μηχανών
κι είναι σαν να σε βρίζω.
Και συννεφιάζει η Κυριακή
και χάνεται το φεγγαράκι
και που να βρω τη ψυχή μου
το τετράφυλλο δάκρυ.