Ήταν φθινόπωρο θυμάμαι
στο τζάμι μου ζωγράφιζε η βροχή
σου είπα θέλω, μα φοβάμαι
το όνειρο να ζήσω απ’ την αρχή.
Δεν το φαντάστηκα ποτέ μου
δυό λέξεις σου πως θα’ ταν αρκετές
σαν μαγική πνοή ανέμου
να σπάσουνε τις άγκυρες του χτες.
Μεσ’ τη σιωπή και το σκοτάδι
είν’ η φωνή σου ανατολή
κι απ’ την καρδιά σου κάθε χάδι
ένα μεγάλο μαγικό χαλί
με ταξιδεύει κάθε βράδυ,
σε γειτονιές που αγάπησα πολύ.
Όσα δεν έζησα ακόμα
τα βρήκα στη δική σου τη ματιά
και κάθε σου φιλί στο στόμα
μου αφήνει μία γεύση από φωτιά.
Κράτα το χέρι μου και πάμε
μακριά από κανόνες και σκιές
εμείς μωρό μου δε χωράμε
σε υπόγειες χαμένες διαδρομές.