Σ’ αυτές τις ξένες αγκαλιές
σ’ αυτά τα ξένα μέρη
τρελός αέρας φύσηξε κι έσκισε τα πανιά
κι αν είναι ο έρωτας τυφλός
είν’ ανοιχτός ο δρόμος
εκείνου που περπάτησε
με κόντρα τον καιρό
που πιο πολύ αγάπησε το πιο μακρύ ταξίδι
και χόρτασαν τα μάτια του
της λησμονιάς νερό
Βλέπω τα χρόνια να περνούν
καράβια να σαλπάρουν
μα ποιος θα σβήσει τις φωτιές
που καίνε μέσα στων ανθρώπων τις ματιές
και στ’ ανοιχτά του νου
Σ’ αυτές τις ξένες αγκαλιές
σ’ αυτούς τους άδειους δρόμους
τρελός αέρας φύσηξε κι έσκισε τα πανιά
κι όσοι κρυφά γελάσανε
είναι και γελασμένοι
σαν διαβατάρικα πουλιά γυρίζουν πάντα εδώ
κι αν χόρτασαν κι ημέρεψαν
της μοναξιάς τ’ αγρίμι
είναι που δεν αγάπησαν
τον άλλο τους εαυτό