Παράθυρα που κλείνουνε
φώτα που τρεμοσβήνουνε
τα τρένα νυσταγμένα στο σταθμό
κι εσύ μετράς τα βήματα
του χρόνου τα χτυπήματα
η ανάσα σου σβησμένη από καιρό
δεν είσαι πια εδώ
Πέτρινα δέντρα και πουλιά
και μια αρρώστια απ’ τα παλιά σε κυνηγά
δεν είσαι πια εδώ
Οι φίλοι σου σκορπίσανε
χαμόγελα που σβήσανε
καπνός σε μολυβένιο ουρανό
και ’συ μετράς τα χρώματα
τα χάδια και τα σώματα
που σκούριασαν στης μνήμης το βυθό
δεν είσαι πια εδώ
Μονάχα ο ήχος της βροχής
στα δυο σου μάτια αντηχεί
και σε καλεί
δεν είσαι πια εδώ