Θα περιμένω στις εννιά
τα δυο σου μάτια στη γωνιά
και η καρδιά μου θα χτυπά
την ώρα που θα καρτερά.
Κι από το δρόμο σαν φανείς
λαχανιασμένη θα με βρεις
στης μοναξιάς μου τα δωμάτια να κρυφτείς.
Το χέρι μου θα το κρατάς
σαν άσπρος γλάρος θα πετάς
την πόλη θα γυρίζουμε
τις γειτονιές θα χτίζουμε.
Κι αν πιάσει μπόρα μια ψυχή
σε υπόστεγο μ’ ένα φιλί
απ’ τα μαλλιά σου τις σταγόνες θα γευτεί.
Κι αν θες εικόνες απ’ το χτες
κι απ’ άσπρο μαύρο εποχές
σε χώρο της μητρόπολης
θα παίζει το "Μετρόπολις".
Αγάπες του παλιού καιρού
θα κλείνουμε βαθιά στο νου
γι’ αυτό θα νιώθουμε σαν δυο σπειριά σταριού.