Σε μια φωτογραφία, τα μάτια καρφωμένα, χαζεύουν τη μορφή σου
Και εγώ δεν είμαι εδώ, στο άπειρο χορεύω, για να βρεθώ μαζί σου
Νεράιδα της σιωπής, που μέσα μου μιλάς, τη γλώσσα της αγάπης
Με μιαν αναπνοή, στα αστέρια με γυρνάς και με πετάς στη λάσπη.
Σε ποιο αστέρι ζεις, ποιο σύμπαν διαφεντεύεις, και χάνεσαι ξανά
Σε ψάχνω σαν αέρας, κρυμμένος σε χαράκια, και σε ψηλά βουνά
Νεράιδα της σιωπής, που μέσα μου μιλάς, τη γλώσσα της αγάπης
Με μιαν αναπνοή, στα αστέρια με γυρνάς και με πετάς στη λάσπη.
Μα εσύ είσαι αλλού, που πάντα ήσουν, σε διάφανο ουρανό
Μαγεύεις αετούς, χαϊδεύεις σταλακτίτες, σε δάσος μακρινό
Νεράιδα της σιωπής, που μέσα μου μιλάς, τη γλώσσα της αγάπης
Με μιαν αναπνοή, στα αστέρια με γυρνάς και με πετάς στη λάσπη.
Tα άνθη του Γιαλού, φοράνε το λευκό, στα όμορφα σου μάτια
Και όταν σε κοιτώ, με χτίζουν με πηλό και με σκορπάν κομμάτια
Νεράιδα της σιωπής, που μέσα μου μιλάς, τη γλώσσα της αγάπης
Με μιαν αναπνοή, στα αστέρια με γυρνάς και με πετάς στη λάσπη.