Πώς το βάσταξε η καρδιά σου, κι άφησες βρε τα παιδιά σου,
μεσ’ στους δρόμους τα καημένα, ορφανά και λυπημένα,
μεσ’ στους δρόμους τα καημένα, ορφανά και λυπημένα.
Ο καημός τους δεν περνάει, πάντα θα σε τυραννάει,
και στο νου σου θα τα βάζεις και βαριά θ’ αναστενάζεις,
και στο νου σου θα τα βάζεις και βαριά θ’ αναστενάζεις.
Ενοιά σου δε θα γλιτώσεις, σαν κεράκι βρε θα λιώσεις,
θα θυμάσαι τα παιδιά σου και θα κλαίει η καρδιά σου,
θα θυμάσαι τα παιδιά σου και θα κλαίει η καρδιά σου.
Πάντα θα παραπονιέσαι, θα φωνάζεις, θα κτυπιέσαι,
και θα λες το νου μου χάνω, τα παιδιά μου κι ας πεθάνω,
και θα λες το νου μου χάνω, να τα βρω και ας πεθάνω.