Χωρίζουν όπως έζησαν: σαν ξένοι
στα μάτια της περνούν ιστιοφόρα
εκεί, μόνος ανάγεται στα δώρα
μιας άλλης προσφοράς αυτό που μένει.
Όταν καινούργιος έρωτας πληθαίνει
κι ανθίζουν αληθώς τα οπωροφόρα
θα κληρωθεί ερήμην τους και τώρα
σαν τρόφιμοι μιας λύπης που επιμένει.
Σαν άρρωστοι θαλάμου όταν πέφτει
σκοτάδι, όπως εισβάλει νοσοκόμα,
μια αλληλεγγύη μαγικού καθρέφτη,
μια αλληλεγγύη μακρινή τους δένει
Βλέπουν καθώς βυθίζονται σε κώμα
την πόλη τους με βέλη φωτισμένη.