Έβρεξε ξανά, ο καιρός κενά
στο κρεβάτι, στη δική σου άδεια θέση.
Σε μια προσευχή είχα μια ευχή
πως κανένας σαν κι εμένα μην πονέσει.
Σαν το αίμα μου, με κόκκινη μπογιά,
σ’ άσπρο τοίχο σου ‘χω γράψει μια συγγνώμη.
Σ΄ άλλες θάλασσες ανοίχτηκα κι ακόμη
το όνομα σου πάνω απ’ όλα στην καρδιά.
Εγώ πως μετάνιωσα θα το παραδεχτώ
σπάω κώδικες σιωπής για να στο πω.
Πάντα σ’ ήθελα παράφορα αλλά
λάθη έκανα πολλά.
Εγώ πως μετάνιωσα θα το παραδεχτώ
και παράθυρο θα μείνω ανοιχτό.
Για να ‘ρθεις σαν άγγελος μου και να πεις
όλα πως τα συγχωρείς.
Έβρεξε ξανά τόσα πουθενά
και μια σφαίρα ραγισμένη ο πλανήτης.
Που να πάω που, πήγα και αλλού
κι όλο πλάταινε η πίκρα πως μου λείπεις.
Παραδέχομαι πως φταίω αν δε σ’ έχω σου το λέω
δεν χαράζουν πια της γης τα πρωινά.
Παραδέχομαι πως λιώνω για τα μάτια σου και μόνο
τέτοιον έρωτα δεν έζησα ξανά.
Εγώ πως μετάνιωσα θα το παραδεχτώ
σπάω κώδικες σιωπής για να στο πω.
Πάντα σ’ ήθελα παράφορα αλλά
λάθη έκανα πολλά.
Εγώ πως μετάνιωσα θα το παραδεχτώ
και παράθυρο θα μείνω ανοιχτό.
Για να ‘ρθεις σαν άγγελος μου και να πεις
όλα πως τα συγχωρείς.