Είναι άδικο να φύγεις από μένα
τώρα που έφτασες ψηλά
κι αν σου ανοίξανε οι πόρτες οι μεγάλες,
να με θυμάσαι που και που, καμιά φορά.
Όσο πιο ψηλά, ο άνθρωπος πηγαίνει,
κατά βάθος, κατεβαίνει χαμηλά,
δυο φορές, στον κόσμο αυτό, πεθαίνει,
όταν σβήσει κι όταν πάψει ν’ αγαπά.
Είναι άδικο να φύγεις από μένα
και να σκοτώσεις μια καρδιά,
γιατί, σαν άνθρωπος, σε λάθος έχω πέσει,
που σου `χω δώσει, της καρδιάς μου, τα κλειδιά.
Όσο πιο ψηλά, ο άνθρωπος πηγαίνει,
κατά βάθος, κατεβαίνει χαμηλά,
δυο φορές, στον κόσμο αυτό, πεθαίνει,
όταν σβήσει κι όταν πάψει ν’ αγαπά.