Χρόνια η καρδιά μου αιμορραγεί,
τι φταίει; ρωτάω συνεχώς
κι όλο ο νους το διαλαλεί,
το αγκάθι φταίει. Συνεπώς…
άλλη δεν έχω επιλογή.
Το αγκάθι αυτό θα ξεριζώσω,
πέρα μακριά θα το πετάξω,
σε άλλους πειρασμούς θα ενδώσω
πίσω ξανά δε θα κοιτάξω.
Γιατί αγάπη μου χρυσή,
χρόνια το έχω καταλάβει,
αυτό το αγκάθι είσαι εσύ,
που με τρυπά κι ολο με ανάβει.
Μα δεν αντέχω άλλο τον πόνο,
θα ξεριζώσω απ’ την καρδιά μου
μαζί τ’ αγκάθι και τον χρόνο,
να τα εξορίσω μακριά μου.
Η αγάπη αγκάθι που ματώνει,
όποιος πονά καλά το ξέρει,
μα αγαπά ξανά και πάλι,
σαν να τ’ αρέσει να υποφέρει.