Λογάκια που 'χα να σου πω, πόσο πολύ σε αγαπώ,
βαθιά φυλακισμένα, αισθήματα κρυμμένα…
Σ’ ένα μαντήλι τα 'δεσα, τα φίλησα και τα 'δωσα,
να φτάσουνε σε σένα, λουλούδια μυρωμένα.
Σαν τα πήρε ο ταχυδρόμος κι ήτανε μακρύς ο δρόμος,
βαρυγκώμησε με μένα, τόσα γράμματα γραμμένα…
Τα 'βαλε μαζί με τ’ άλλα, φάκελα μικρά, μεγάλα,
με λογαριασμούς κι αιτήσεις , άγαρμπες διαφημίσεις.
Μα όπως ήτανε καυτά , πήρε η σάκα του φωτιά,
βάλθηκε για να την σβήσει, μα νερό δεν είχε η βρύση.
Όσα γράμματα κι αν πήγε , τέτοιο φάκελο δεν είδε.
Να 'ναι σφαλιστό να καίει και γι αγάπη όλο να λέει.
Τσουρουφλίστηκε λιγάκι το μικρό ταχυδρομάκι,
κι από τότε αλλοπαρμένο , στην αγάπη μου ταμένο,
την πραμάτεια κουβαλά και μοιράζει βιαστικά,
φυλλάδες και μηνύματα, στου έρωτα τα θύματα.
Όλο πάει ο ταχυδρόμος… κι είναι ατέλειωτος ο δρόμος
και δε φτάνουνε σε σένα τόσα γράμματα γραμμένα.